Sunday, June 21, 2009

Ayah, Abi, Abah, Papa, Dady...

Tiada formula yang terbaik untuk maju dalam hidup ni selain hubungan kekeluargaan yang kukuh, terutama sokongan yang tidak berbelah bagi dari mama dan ayah.

Gua semasa kecil memang agak manja agaknya. Kawan-kawan seusia mama memanggil dirinya sebagai mama Amir. Semasa kecil pun, keluarga gua memang panggil gua M. Sound dia pun macam manja kan? Cuma bila dah masuk sekolah rendah, baru mereka panggil gua Amir, kalau tak pun, abang Amir. Dan gua memang bertuah dapat keluarga yang sentiasa berada di belakang gua tak kira suka atau duka.

Cuma satu hal yang kurang best, gua tak rapat sangat dengan ayah gua. Tak macam adik bongsu gua yang memang dah jadi buah hati, pengarang jantung, intan payung ayah gua.

Cerita tentang ayah gua.

Bapa gua seorang yang agak tegas dengan anak-anak waktu kami kecil. Disiplin yang tinggi memang ayah gua terapkan dalam diri kami enam beradik, termasuk menghormati masa. Tapi dalam masa yang sama, mama pun tegas gak. Sesuai ke mereka ni?

Bila kenang semula tentang menghormati masa, gua teringat masa gua sekolah rendah, darjah berapa gua tak ingat. Hari itu, sukan tahunan sekolah gua. Gua pula memang atlet lumba lari. Sukan tu berlangsung petang dari jam 2 sampai jam 6, kalu tak silap. Dah nama atlet, memang la gua akan balik lambat untuk terima hadiah kemenangan. Dipendekkan cerita, gua sampai rumah dah azan maghrib. Gua masuk rumah dengan gembira gila. Ayah dah siap nak pergi masjid. Bila nampak gua, dia tanya “Kenapa lambat balik?” gua cakap la gua menang, pusing kampung dulu tayang medal. Tapi ayah gua tak happy pun, dia cakap gua kena tidur bawah akuarium. Akuarium tu plak kat luar rumah. Gua terpinga-pinga. Hati gua memang membara. So, malam tu gua sorang-sorang kat bawah akuarium. Adik-beradik gua yang lain sengih je.

Masa tidur kat bawah akuarium tu gua memang rasa sedih gila. Rasa nak lari rumah pun ada. Gua rasa semua orang tak sayang gua. Lebih-lebih lagi ayah, gua dapat medal emas pun dia tak bangga.

Malam tu, dalam jam 2 pagi, mama keluar kejut gua. Actually, gua tak dapat tidur pun malam tu, dengan nyamuk yang banyak, takut jumpa hantu dan macam-macam unsur negatif yang bermain dalam otak gua. Mama suruh gua jumpa ayah, minta maaf. Gua pun masuk bilik ayah minta maaf. Gua nangis teresak-esak minta maaf malam tu. Dalam hati, gua janji tak buat lagi. Keesokan harinya ayah belikan gua Mopiko. Dia sapu ubat tu kat bintat-bintat di tangan, kaki gua akibat kena gigit nyamuk. Kemudian dia belikan KFC, hadiah gua dapat medal emas. Gua senyum dan gua tau, dia memang sayang gua.

Ayah gua sebenarnya pun aktif orangnya. Tiap-tiap petang dia main badminton, malah dia seorang pengurus pasukan bola sepak tempat dia bekerja. Malah sampai sekarang, saluran tv kegemaran dia, ESPN, Eurosport, Star Sport dan Super Sport.


Tamat cerita tentang ayah gua.

Gua memang nak sambut hari bapa tahun ni. Gua nak bagi dia hadiah. Pada gua, terlalu banyak kenangan istimewa bersama ayah yang tidak akan gua lupakan sepanjang hayat gua. Malah setiap kenangan tu gua tak mampu nak ceritakan dalam blog.

Baru-baru ni, gua terlihat satu gambar lama. Dalam gambar itu cuma ada gua, adik dan ayah. Gambar tu pun macam dah kuning. Rasanya gambar tu mama yang tangkap ketika kami sekeluarga bercuti kat Desaru. Ia merakamkan aksi ayah menjadi kuda gua dan adik. Seronok betul masa tu main kuda-kuda dengan ayah.

Walaupun detik itu sudah lama berlalu, gua masih boleh membayangkan situasi ketika itu. Ayah memang suka bawa kami jalan-jalan melancong keliling Malaysia. Tapi sekarang, memang susah kerana masing-masing sibuk.

Melihat ayah yang usianya kini 73 tahun, nak ke masjid pun kadang-kadang tak larat, kerana kakinya cepat cramp, apatah lagi nak bawa dia berjalan-jalan. Rasanya gua belum bersedia untuk kehilangannya. Gua belum puas dengan dia, gua nak jaga dia. Gua rasa, anak-anak orang lain pun tentu tidak mahu kehilangan ibu bapa mereka. Tapi, siapa kita, semua adalah ketentuan Allah. Cuma setiap kali selepas bersolat, gua akan berdoa agar dikurniakan kesihatan dan kebahagiaan untuk mama dan ayah di dunia dan akhirat. Sebagai anak, gua akan buat yang termampu untuk membahagiakan mereka. Berbakti dan beramal untuk mereka.

Ayah..HAPPY FATHER’S DAY..






If God had wanted us to think just with our wombs, why did He give us a brain?

4 comments:

syaz July 25, 2009 at 3:36 PM  

rajin2 la blk kg..sementara parent msh ader..

wanntalk July 25, 2009 at 8:42 PM  

rajin boleh tapi ongkos nya dong...lu boleh la, pakwe kat kg

syaz July 28, 2009 at 10:43 AM  

ape kaitan parent-ongkos-pakwe??
kompius loh..
huhuhu

wanntalk August 7, 2009 at 1:23 PM  

konfius? lu memang hadapi masalah jiwa

  © Free Blogger Templates 'Photoblog II' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP